სა­ქარ­თვე­ლოს ყვე­ლა კუ­თხეს თა­ვი­სი ტრა­დი­ცია აქვს, ზოგს ძა­ლი­ან უჩ­ვე­უ­ლოც. ყვე­ლა კუ­თხის­თვის არის და­მა­ხა­სი­ა­თე­ბე­ლი გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი წეს-ჩვე­უ­ლე­ბე­ბი. მა­გა­ლი­თად, კა­ხუ­რი, რა­ჭუ­ლი, სვა­ნუ­რი, იმე­რუ­ლი, მთი­უ­ლუ­რი და ა.შ. დღემ­დე შე­მორ­ჩე­ნი­ლია სტუ­მარ-მას­პინ­ძლო­ბის, ქორ­წი­ნე­ბის, გლო­ვის, სუფ­რის, ვა­ზის და სხვა მრა­ვა­ლი ტრა­დი­ცია. შემოდგომა ყველაზე ტრადიციულად კახეთში იმართება.

კა­ხე­თი გან­თქმუ­ლია ვე­ნა­ხე­ბი­თა და შე­სა­ნიშ­ნა­ვი ღვი­ნით, კა­ხუ­რი სამ­ზა­რე­უ­ლოს ტრა­დი­ცი­უ­ლი კერ­ძე­ბია: მწვა­დი, ხაშ­ლა­მა, ჩა­ქა­ფუ­ლი, ჩი­ხირ­თმა და სხვა. კა­ხუ­რი მწვა­დი ვა­ზის ლერ­წზე იწ­ვე­ბა, რაც მას გა­ნუ­მე­ო­რე­ბელ გე­მოს ანი­ჭებს. ყუ­რძნის წვე­ნის – ბა­და­გი­სა­გან ამ­ზა­დე­ბენ ტრა­დი­ცი­ულ ტკბი­ლე­ულს: ჩურ­ჩხე­ლა­სა და თა­თა­რას. კა­ხეთ­ში ცხვე­ბა მოგ­რძო ფორ­მის შო­თის პური.

მა­რანს, ძი­რი­თა­დად სა­ცხოვ­რე­ბელ სახ­ლთან ან ვე­ნახ­თან აგე­ბენ, სა­შენ მა­სა­ლად ქვა ან აგუ­რი გა­მო­ი­ყე­ნე­ბა. ვხვდე­ბით აგ­რეთ­ვე, კა­პი­ტა­ლუ­რად ნა­შენ მარ­ნებს - და­მუ­შა­ვე­ბუ­ლი ქვი­სა­გან აგე­ბულს და ორ­ნა­მენ­ტე­ბით დამ­შვე­ნე­ბულს, რომ­ლე­ბიც არ­ქი­ტექ­ტუ­რულ ძეგლ­თა რიგს მი­ე­კუთ­ვნე­ბა. მა­რა­ნი, რო­გორც წესი, საწ­ნა­ხე­ლი­თა და ქვევ­რი­თაა აღ­ჭურ­ვი­ლი.

ქვევ­რი ღვი­ნის და­ყე­ნე­ბი­სა და შე­ნახ­ვი­სათ­ვის გა­მო­ი­ყე­ნე­ბა. იგი მზად­დე­ბა თი­ხი­სა­გან, რო­მე­ლიც სპე­ცი­ა­ლურ წვა­სა და და­მუ­შა­ვე­ბას გა­დის. ღვი­ნის ტემ­პე­რა­ტუ­რის შე­სა­ნარ­ჩუ­ნებ­ლად, დამ­ზა­დე­ბუ­ლი ქვევ­რი მი­წა­ში ეფ­ლო­ბა, მას­ში ჩას­ხმუ­ლი ყუ­რძნის წვე­ნი ღვი­ნის სა­ბო­ლოო და­ყე­ნე­ბამ­დე ჰერ­მე­ტუ­ლად ილუ­ქე­ბო­და, მას მხო­ლოდ მო­რე­ვი­სას და ჭა­ჭის მო­სახ­დე­ლად ხსნიდ­ნენ. 

სასტუმროს ღვინის მარანი შემოდგომით ნამდვილად გადაიქცევა კახეთის ერთ-ერთ იმ სახლად, სადაც სტუმრებს შესაძლებლობა ექნებათ თავად მოამზადონ ჩურჩხელა, თათარა და სხვა ტრადიციული კერძები.

მასტერკლასზე ჩაწერა ხდება წინასწარ!